wél voor de poes!

Het is alweer een poosje geleden dat ik werkte aan kattenkussens, maar voor een fijn verhaal maakt dat natuurlijk niks uit. En een fijn verhaal is het. Daarom nu, in tijden van koude wind en natte sneeuwbuien, begin maart, een verhaal uit de zomer van 2015. Het was warm, ik had al het een en ander gemaakt voor de honden en nu waren de poezen aan de beurt. Logisch.

Wat was er aan de hand? De poezen woonden sinds de komst van pup Bolletje boven. Ze vonden hem veel te onvoorspelbaar in zijn speelmomenten, ze houden niet van zoveel hond en al helemaal niet waar hij jong en vrolijk is en zij drieën toch al een dagje ouder. In mensenjaren tachtig (poes Snoes, de moederpoes en een van mijn beste vriendinnen) en zo rond de zeventig (haar kinderen Flipse de held en Maartje, zoon en dochter). Dat boven wonen gebeurt op de grotere slaapkamer, die ooit van onze dochter was en waar een ruim bed staat met lekkere dekens erop. Een fijn plekje. Maar daar zit hem voor mij de kneep. Poezen verharen enorm bij tijden. Halve vachten moest ik wegzuigen, uitkloppen en als er dan een kind thuis kwam kreeg ik natuurlijk mopperverhalen over achtergebleven haren op hoofdkussens, aan voeteneinden en dwarrelend van vensterbank naar neusvleugels.

Omdat ik al een dagje ouder ben en wat levenservaring heb opgedaan, weet ik dat je in zo’n geval kunt kiezen voor twee manieren van aanpak: vechten of verleiden. Ik koos voor verleiden, dat is vrolijker en slimmer en daarom veel aantrekkelijker. Dus ging ik aan de slag en werkte een idee uit, waarin het nuttige en het aangename prettig verenigd werden. Op zolder lagen nog wat oude kussens, die ooit op de zolder van mijn grootouders lagen te stoffen en te wachten op een goed idee. Omdat ik ze zo karakteristiek vond nam ik ze ooit mee en gebruikte ze niet, want de vulling van kapok gecombineerd met al dat stof en allergische kinderen stond gebruik in de weg. Geheel tegen de huidige mode van alles wegdoen en opruimen wat je niet direct nodig hebt in, ben ik dan weer hartstikke blij met mijn vondst op zolder. Ik waste en herstelde de kussenhoezen van damast en gooide de kapok, puur plantaardig immers, op de composthoop. Een wandeling met de honden is dan goed voor stap voor stap gedachten laten opborrelen en weer laten oplossen (geen goed idee) of juist opschrijven (hé, leuk!). En daarmee ontstond het volgende plan van aanpak.

2015 ATELIER 015  balletjes aan draadjes, om mee te spelen

2015 ATELIER 007 ook een belletje hier en daar, voor tingeling

2015 ATELIER 003 antieke klosjes uit de Franse textielfabriek, gekocht op een zomerse markt in Uzès, leuk voor een kat!

2015 ATELIER 005 een eventuele vlek versieren met houten bloemenknopen of ander tuingerelateerd kattengeluk

2015 ATELIER 053

Tot slot de proef op de som: fijn of niet? Poes Snoes vond het heerlijk en koos voor haar eigen kussen in plaats van deken, dekbed, hoofdkussen of vensterbank. Het blijkt echt simpel: als het kussen er ligt, waar dan ook, dan ligt poes op kussen. Kater ook, zussenpoes ook.

Deze kattenkeuze had niet alleen maar te maken met de belletjes, balletjes, knopen en klossen. Ik maakte ook gebruik van verborgen verleidingstrucs. Die blijken even simpel als doeltreffend: hooi en wol. Uit ervaring wist ik, dat als er in de schuur een bult hooi ligt, je er altijd wel een lekker slapende kat in aantreft. En als ik bezig ben met het maken van een wollen kleed, breiwerk of iets dat een slaapvorm heeft: hup, als ik me omdraai dan is mijn werk beslapen. Door Snoes, Flipse of Maartje. Dus vulde ik de kussens met wat hooi en gekaarde en gewassen schapenwol. En dat blijkt fantastisch te werken! Geheel tevreden en vrijwillig slapen ze op hun eigen kussens. Ik hoef alleen daar de haren nog af te kloppen of zuigen.

Helemaal praktisch zijn de kussens niet. Even in de wasmachien is er niet bij na een ongelukje. Hoe dat wel aan te pakken? Viezigheid zo goed mogelijk wegnemen met een vochtige schoonmaakdoek of papier. Sopje maken en met een zachte doek lekker wrijven. Laten drogen. Klaar. Vraagt de viezigheid om meer grondigheid? Het kussen voorzichtig open tornen langs de naad, met een gat groot genoeg om wol en hooi eruit te halen. Dan de hoes in een grote waszak stoppen en wassen in de fijne was. Drogen, wol en hooi er weer in, dichtnaaien, klaar. Deze acties zijn hier nog niet nodig geweest, maar ik hoorde dat poes Otje in G op een dag onpasselijk wel en zijn (haar?) kussen bevuild had. Lastig voor Otjes mens, maar niet onoverkomelijk, zoals je hierboven leest.

Otje? Ja, er zijn inmiddels meer poezen met zo’n kussen. Otje en Pluis en Muis en Batman.  En er ligt ook nog een kussen te wachten op een kat en een nog ongebruikte kussenhoes, dus er zit er ook nog een in het vat. Mail of bel me maar even, als je ook zin hebt in zo’n origineel kattenkussen. Of ga lekker zelf aan de slag, voor jouw liefste kat. Die zal je erom waarderen.

 

 

 

2 thoughts on “wél voor de poes!

  1. Dag Agnes,

    Wat een leuk verhaal! Ik vind je heel creatief en praktisch.

    Groeten van Maria

  2. Wat een poezenparadijsje is het geworden! Leuk idee, al die extraatjes. De verleidster wint!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>