Over Mama Luca

Mama Luca begon rond 1996 als wolwerkplaats, eerst aan de keukentafel en later in een eigen atelier in een tuinhuis. Alles wat ik zelf leerde, tijdens cursussen en workshops bij ambachtsmensen en kunstenaars, kreeg een plek aan die tafel. Ik vond het heerlijk om les te geven en alle opgedane kennis en vaardigheden weer te delen met anderen. Na de geboorte van de kinderen begon dat met het maken van poppen, wandkleden en gewikkelde wolfiguren. Al doend en lerend kwam er meer: spinnen, wol en zijde zowel plantaardig als met acid dyes verven,  papier maken van zijdevezels, nat vilten en vilten met de viltnaald. Na een Turkse viltreis kwam er contact met Handwerken zonder Grenzen, dat bleek vruchtbaar en resulteerde in een aantal boeiende projecten (zie publicaties), die het schrijven over de fascinatie voor textiel, geschiedenis, cultuur en materialen ook onder de aandacht bracht. Zo kwamen de liefde voor woorden en voor wol samen.

In de jaren 2010-2013 maakte ik opnieuw een reis naar Onderwijsland. Bezig zijn met textiel had deze jaren vooral de functie van ontspanning na intensieve schooldagen. De creativiteit stroomde naar het leggen van een link tussen leerling en literatuur en het omgaan met de uitdagingen die het onderwijs in deze tijd biedt. Nu, aan het begin van 2014, is er tijd voor herbezinning. Als na een verre reis kwam ik thuis in huis,tuin en atelier. Al opruimend en ordenend ontstond weer ruimte voor fantasie en plezier en beelden voor de toekomst. Aarzelend komen nieuwe ideeën naar de oppervlakte, als de krokussen in de tuin, soms gesteund door een fijne opdracht.

Bij deze nieuwe situatie hoort een nieuwe site. Deze, die in ontwikkeling is. Daarbij zal ik een blog gaan bijhouden, waarin ik verslag doe van nieuwe projecten, maar ook vertel over alles wat ik tegenkom tijdens het opruimen in huis en atelier. Daarmee kom ik ook uit bij mijn plek in het grotere geheel: die in de geschiedenis, vooral van mijn familie. Een familie waarin textiel en handwerken een duidelijke plek innamen, deels uit nood geboren, deels als liefhebberij. Het lijkt me erg leuk om al schrijvend beter te begrijpen hoe dat zat en zit, met textiel, voor hen die mij voorgingen en voor mij. Want het is een doorlopend verhaal, dat zich blijft ontwikkelen, met als constante de liefde voor handwerk.

Aan mijn cursisten en andere belangstellenden schreef ik de afgelopen jaren met enige regelmaat een nieuwsbrief, Wol en Woorden. Die nieuwsbrief stop ik tijdelijk in een doosje, om te gaan ontdekken of de blog-vorm geschikt is om te vertellen over dat langzame leven met textiel, dat ik leef. Ze krijgen binnenkort een laatste brief, ik hoop maar dat ze welwillend over kunnen schakelen. De inhoud van het blog zal wat minder privé zijn, maar de essentie blijft: al vertellend en lezend delen we een deel van het leven, inspiratie en aandacht. Dat voedt het Kleine Geluk, en dat helpt om een blijer mens te zijn.

“better to light a candle then to curse the darkness.” (Confusius)