Het kuisgen en no nonsense de was doen.

Zijn jullie het huis ook aan het kuisen?, vroeg de hartelijke Vlaamse me op een prachtige lentedag in april. We kwamen elkaar tegen op weg naar de brievenbus, bij de brug over het riviertje de Seynes. Dat waren we zeker! Bij onze vakantie in het Franse dorp hoort het kuisen van het huis, dat een lange winter leegstond en tijd had om te dromen over een mooie lente in het verschiet en de bezoeken van de familie tijdens het afgelopen jaar. Het valt mee hoor, dat kuisgen. Het is enigszins familiair bepaald, maar niet obsessief. En het valt ook mee met schoonmaken. Als je zo’n huis met dikke muren in de herfst goed ontdoet van veelpotigen, juist diegenen die in kieren en naden een verblijf vonden, en daarna ramen en luiken deugdelijk sluit, dan kom je in de lente slechts muffe lucht, wat stof en de enkele aan je aandacht ontsnapte duizendpoot en oprolpissebed tegen. Op de vloer, dood. Soms met kroost, gebaard of gelegd. Eveneens uitgedroogd, amper geboren.

Het huis is nu ruim 30 jaar in de familie en het is dierbaar. Vader is oud, zijn gevangenis heet Parkinson. De zorg voor het huis valt hem en zijn vrouw zwaar. G’d zij dank is het een slechte tijd voor verkoop, want oh, wat hoop ik op nog eens 30 jaar voor ons en onze kinderen, voor zus en broer, hun kroost, vrienden en verdere familie die er wat contrastgeluk kunnen vinden. Ik ijver ervoor en soms is dat ijveren net een gevecht, de oude garde is weerbarstig en zet de hakken in het zand waar dat niet handig is, maar wel begrijpelijk want loslaten is moeilijk. Op een enkele inzinking na lukt het me vriendelijk en geduldig te zijn, want ook onze familie is niet zonder trauma’s en die komen soms dichtbij. Het is tijd voor een frisse wind, een nieuwe  fase, een  nieuwe start. Dat voelt heel goed. Ter gelegenheid daarvan deed ik aan wat lapjesgeluk en naaide van een vierkante anderhalve meter katoen een tafelkleed voor de eettafel.

2013-10-02 18.07.49

De economische tijdgeest is zowel aan mijn kant, als werkt me tegen: zonder vaste baan moet je slim zijn. Tijd heb ik daarentegen wel, dat is veel waard. Want degenen in de familie die wel met een baan gezegend zijn, hebben nergens tijd voor. Zij moeten vaak het werk van velen doen, die niet meer aangenomen worden omdat er wordt bezuinigd. Dus  man G en ik waren er, kuisden en repareerden, werkten in de tuin en genoten van alles wat daar zo contrasteert met het leven in Nederland: de heerlijke schone lucht in een dal, dat ver weg ligt van industrie. De 300 jaar oude stenen om tussen te wonen. De kromme wegen, irissen in de bermen, velden vol ontspruitende wijnstokken, jonge aanplant en de ruige natuur, de garrigue. De warmte van de zon, in april al. Nachtegalen die in de late avond elkaar toezingen. Het huis tegen een heuvel, waar ik op moet klimmen om bereik te hebben met mijn ‘portable’. Tegelijk wat tijm plukken voor in de saus. De geur van leem gemengd met die van het houtvuur van de buurman. Het uitzicht op het gehucht vanuit de tuin, een beekje dat kabbelt langs die tuin en ons terrein scheidt van de moestuinen aan de overkant. Tijd voor het lezen van een boek, want nieuws relativeert daar enorm: de Franse media hebben weer hele andere invalshoeken. Het is een combinatie van uitzoomen en terug naar de basis, als we daar zijn. Het doet ons goed.

Vanwege het zo actieve kuisgen in de lente, zowel daar in het diepe zuiden als weer terug hier in Drenthe, hangen mijn lijnen vol textiel. Ik was extra beddegoed, winterkleding en gordijnen. Het huis komt vol van de geur van lentewind en zon, met armen vol draag ik iedere dag dat de zon schijnt meer het huis in dat zo heerlijk ruikt. Er is weinig dat me lekkerder doet slapen dan zulk beddengoed. Is het misschien ook het Lievevrouwebedstro, dat groeit onder de waslijn? Het is in ieder geval niet het wasmiddel dat ik gebruik: dat ruikt alleen naar wat druppels etherische olie van lavendel en citroen. Ik maakte het zelf en probeer het nu uit. Een no nonsense recept voor de mens, die net als ik graag het gangpad vol was- en schoonmaakmiddelen van de industrie links laat liggen in de supermarkt.

Rasp 20 gram goede zeep (ik gebruikte zuivere Marseille zeep), doe in een hittebestendige kom. Schenk er 250 ml kokend water op en roer goed. Voeg 20 gram kristalsoda toe, roer weer goed. Een liter heet water erbij, roeren. Eventueel wat druppels etherische olie erdoor roeren als het mengsel is afgekoeld. Ik deed dit in een emmertje, want het blijft nogal klodderig en schenkt lastig uit een fles. Met 60 ml in een wasbol zijn de wassen die ik deed mooi schoon. De kosten rekende ik niet eens uit, want je ziet zo: dit kost een drol.  Voor een heldere witte was: drogen in de zon en/of een tablet gebitsreiniger in de machine doen. ( te koop in plastic buis bij drogist, Hema, etc, voor ongeveer 1€. )

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>