Het is een prachtige dag vandaag, 30 januari 2015. Te mooi om te werken, meer geschikt om te verwonderen. Zoveel sneeuw en zon, zoveel stilte na een dikke week van regen, hagel, waterkou en te natte wandelingen. Het elfde gebod is dus van kracht voor vandaag: kijk en verwonder u. Dat doe ik door al dat moois met een kop koffie in de hand in me op te nemen, al kijkend, nooit genoeg van kijken hoe kleuren zijn in al dat heldere licht, en vormen onder sneeuw. Hoe vogels zich redden en afdrukken van activiteit in de sneeuw te zien zijn. Ondertussen geniet ik van de bijzondere stilte in dit bezige dorp. Overdenk mijn vorige verhaal op deze plek in de ether. Vraag me af of mijn aanbod les te geven aan de keukentafel mensen aan zal spreken. En zo dadelijk ga ik er op nieuw op uit met Flap, die zich al zichtbaar verheugt. Want voor dat elfde gebod hoef je echt niet stil te zitten, erop uit met een twee- of viervoeter werkt ook perfect. Zo weet ik me verbonden met heel wat mensen die hun paard, ezel of hond van stal of deurmat trekken en zeggen Hup!, we gaan!
Maar zover is het nog niet. Ik warm me in mijn tuinkamer aan koffie en mijn ouderwetse warmtebron: een rood stenen bloempot omgekeerd op de kleinste gaspit geeft een fijne warmte, daar waar ik ben. Zo hoeft niet het hele huis gestookt te worden terwijl ik mijn uren doorbreng in de tuinkamer.
In januari kijk ik graag vooruit, naar dat frisse nieuwe jaar vol nieuwe mogelijkheden. Als een vers gewassen laken ligt het uitgestrekt. Terugkijken doe ik meer onder de kerstboom, samen met mijn dierbaren of even alleen met mezelf. Naar hoogte- en dieptepunten, naar wat ik graag vast zou houden en moet leren loslaten. Een van de hoogtepunten van 2014 dient zich aan, terwijl ik kijk naar de prachtige bomen vol sneeuw in mijn tuin, zoals ze zich in een zonnig blauwe hemel uitrekken. Zo strekte ook het voorouderveld zich deze zomer af tegen een donkere sterrenhemel, toen ik me boog over al die familieleden die mij en mijn zus en broer voorgingen in de tijd. Eerst onze ouders, daarna onze grootouders en hun ouders, en zo maar door tot in een generatie die ik me amper meer kan voorstellen. Allemaal zijn ze in de tijd geweest en toen hun tijd geweest was verdwenen ze als sterrenstof tegen een donkere hemel. Zoals bomen met hun takken naar de hemel reiken en wortels bestaanszekerheid zoeken in de aarde. Zo stelde ik me ook voor dat de generaties voor ons in de tijd verdwenen zijn. En toch, ze zijn er nog steeds. In mij, in ons. Het simpelste voorbeeld daarvan vertelde me een fokker van misschien mijn nieuwe pup: jouw Sam, die lijkt precies op zijn oma, het is haar energie hoor, dat overenthousiaste! En zo kun je zelf ook ontelbare voorbeelden verzinnen van hoe een voorouder in jou of je naaste familie te herkennen is. In een karaktereigenschap of een passie, in een zwakte of een obesssie. Het kan allemaal. En terwijl je ouder wordt, kunnen de schatten die dit oplevert in verleden en toekomst zich aan je tonen, als een cadeautje dat je uitpakt.
Met zo’n uit te pakken cadeautje vertrok ik in de nazomer naar Almen, waar Licht en De Boer hun opleidingen en workshops verzorgen. Nadat het Voorouderkleed naar hun mooie cursusruimte verhuisd was om een plek te krijgen in de verhalen die zij vertellen en lessen die zij geven, nodigden ze me uit om eens in de praktijk mee te maken hoe dat is: het energieveld ervaren van je familie, of je collega’s, of de mensen die je voorgingen. Daar was ik absoluut nieuwsgierig naar, want hoewel ik wel eens het een en ander gelezen of gehoord had, heb ik toch nog nooit werkelijk meegemaakt wat er dan gebeurt. In een middag systemisch werken.
Omdat het niet netjes is om zonder attentie voor de gastvrouw en gastheer te komen, nam ik opnieuw zo’n energieveld mee. Van textiel natuurlijk, en draagbaar. Een cadeautje aan inzichten dat je uit kunt pakken en op tafel voor je leggen, zodat je al ordenend met popjes , stenen of iets anders inzicht kunt krijgen in hoe je eigenlijk staat te midden van al die mensen met wie je leeft. Wie er toe doen en wie niet. Hoe het komt, dat sommige mensen je moe maken en anderen je energie geven. Waar de problemen liggen en waarom. Het werd een vrolijke pakje, zacht van dun merinowol gevilt op een sjaal met ingevilte stippen en een gehaakt randje van dun katoenen garen.
De middag zelf? Daar kan en wil ik niet in één alinea over vertellen. Daarvoor gebeurt er teveel. Maar wat voor mij een essentie was, kan ik wel vertellen. Het heeft me verrast hoe sterk dit middel kan zijn om iets meer te begrijpen van het leven hier op aarde, op dit moment en op deze plek en tussen de mensen waarmee je leeft. Inzicht kan het zeker verschaffen. De energie die in een sfeer van vertrouwen en respect voor ieders leven ontstaat is helend. En het versterkt mijn idee, dat we allemaal gemaakt zijn van aarde en sterren. Zowel de kwantummechanica als de grote religies hebben het erover en het lijkt me zo, dat dat wel klopt. Daartussen in speelt ons leven zich af. Gevoed door de aarde, die voedsel en beschutting en warmte geven kan. En geestelijk gevoed door de sterren, die inspiratie geven en ons vertellen waar we vandaan komen en weer thuis zullen zijn na ons aardse bestaan. Opgenomen in dat grote geheel van stof en energie. En ondertussen mogen we allemaal dat cadeautje uitpakken dat ons leven kan zijn.
gegroeid uit aarde, tot stof keren we weerom
een sterrenhemel aan voorouders
alles is energie
(vraag maar aan de kwantummechanica)
nieuwsgierig naar die energie op bezoek bij Licht en De Boer
ipv bosje bloemen mee klein doek gemaakt voor alledaagse opstelling op je eigen tafel
want een creatief mens wil iets maken of schrijven, zodat ideeën duidelijker worden en vorm krijgen en begrip kan indalen