hokjesvrouw en facebook

Het aanmaken van een Facebookpagina voor Mama Luca voelde wat onhandig, want ik moest………daar gaat ie weer…………in een categorie passen. Ik heb heus begrip voor hokjes en categorieën, ze versimpelen het leven en de mens daarin en maakt zaken praktisch hanteerbaar. Maar ook in dit geval bleek het voor mij weer eens lastig. Oude ongemakken borrelden op, van eerdere hokjessituaties. Dat was niet constructief, dus ik vervolgde mijn pad via de mogelijkheden die wel openlagen.

Eerst dacht ik: een merk, ja, Mama Luca is een kwaliteitsmerk van iemand die in vele levensjaren lessen volgde in kunst, ambacht, wetenschap en het leven zelf en waarvan de neerslag terechtkomt en vertegenwoordigd wordt door deze naam. Mis! Een merk is niets van dat inhoudelijks, het is gewoon een naam die je deponeert op de daartoe bevoegde plaats, in een register. Je betaalt ervoor en krijgt een stempel, strik en plakker.  Bureaucratie. Een soort van merk ben ik natuurlijk toch wel, want als maker van in ambacht gewortelde kunstprojecten geniet ik auteursrecht. En ook als schrijfster. Twee keer auteursrecht dus, om recht te kunnen doen aan wat authentiek is, hoewel in traditie geworteld. Wat ook meedoet en niet onbelangrijk is: juridisch gezien ben ik geen merk, maar ik word wel als zodanig herkend door mensen die mijn verhalen lezen of iets moois bij me bestellen. Ik heb een huisjurist bovendien, zijn opleiding vordert gestaag.

Toen dacht ik: kunst dan maar. Ook dat ging mis. Want daaraan gekoppeld waren vermaak en nachtleven. (hoe ik die pagina nu moet verwijderen is vooralsnog een raadsel, iemand een tip?). Niet helemaal de juiste associaties voor mij. ‘s Nachts lees of slaap ik. Of ik mijmer over of worstel met een project van mij of een dierbare. Terwijl vierders van het nachtleven bruisend van pillen en cocktails de uren rekken, hun bioritme verzaken onder opzwepende klanken van muziek naar hun hart. En vermaak? Dat doet toch echt de kunst tekort. Kunst gaat over essenties, van leven en zien, waarnemen en voelen. De weergaven van een visie op droom en of werkelijkheid, daar is heel vaak weinig vermakelijks te vinden. Het woord is te plat.

Dus koos ik, ten einde raad, dat mag u best weten, voor het mooie woord Community. Dat woord gebruik ik anders dan op de manier waarop het tegenwoordig meestal gebruikt wordt. Letterlijk leef ik in een gemeenschap, die het me mogelijk maakt te werken en schrijven als Mama Luca. Ze maakt het me mogelijk te zijn wie ik ben en te doen wat ik doe. Het kan dus niet anders, of de komende tijd zal ik af ten toe recht doen aan die leefgemeenschap. In korte berichten over wat me boeit, inspireert en misschien mijn lezers ook weer boeien of inspireren kan. Voor kortere berichten is een Facebookpagina wat geschikter dan deze verhalenpagina. Vandaar dus ook Facebook.

Levende mensen mogen een stap terug doen, ik ga het ze niet aandoen om over ze te schrijven. Planten en dieren komen eerst aan de beurt en dan begin ik met planten. Zonder de energie en levenskracht van planten was het leven op aarde onmogelijk en dus het mijne en jouwe ook. We danken zuurstof aan ze en vruchtbare aarde. Voedsel en voor wie vlees eet ook indirect voedsel. We danken onze kleding van katoen en linnen en wol (een schaap eet gras en hei) aan planten. En warmte in dagen zonder zonnewarmte, als de houtkachel aan gaat.

Mama Luca, dat ben ik op een plekje in Nederland, in een tuin op een stukje aarde waar volop planten groeien. Veel daarvan kiezen er zelf voor te wortelen in mijn tuin, het lijkt ze er blijkbaar prettig en ze mogen blijven zolang ze hun hand niet overspelen. Het is een klein beetje natuur in echte zin om me heen. Daarnaast plant ik, zaai en organiseer wat. Maak ruimte en tijd voor planten van eigen keuze. Bij voorkeur planten die lekker zijn en voeden (groente, fruit), waar mijn hart naar uitgaat (geur, kleur of vorm) of die onze leefplek comfortabeler maken (zon/ schaduw, wind/ luwte, privacy). Een evenwicht vinden tussen deze cultuur en natuur is wel eens lastig, maar ook zeer bevredigend. Het jaar rond zijn er momenten van geluk in het aanschouwen en meebeleven van wat er zoal gebeurt op dit kleine stukje aarde.

Zo kon het onlangs weer eens gebeuren, dat iemand me beklaagde omdat ik niet meer de luxe van een baan met loonstrook heb. En bij tijden veel tijd doorbreng in die tuin, op dat plekje aarde van Mama Luca. Om de natuur tot zijn recht te laten komen in alle natuurlijkheid, daar gaan nog verbijsterend veel uren in zitten! Maar goed, mijn normale welsprekendheid verstomde. Ik wist niet hoe ik woorden moest vinden om uit te leggen dat er juist werelden open gaan voor wie anders gaat kijken. En hoeveel rijkdom er dus in de plaats van dat loonstrookje was gekomen. Het is geen schande dat mijn tong lam in mijn mond lag. Godfried Bomans schreef in 1934 al een verhaal over een rijke bramenplukker die grasvelden vol diamanten bezat en daarvoor afgestraft werd door de echte wereld van harde munten. Hoewel veel aangestuurd wordt door die harde munteenheden, is het nog maar de vraag welke wereld op de lange duur het meest reëel zal blijken. De meesten van ons weten ook, dat op momenten waarop het er echt op aankomt, liefde en vriendschap en banden met dierbaren de meest essentiële waarden voor mensen zijn.

Mijn tuin is een van mijn inspiratiebronnen. En een plek om rust te vinden in een hectische wereld. Deze 3 Hollandse haiku’s schreef ik voor het Vingerhoedskruid, dat zo prachtig en bescheiden staat te bloeien in de moestuin en naast het tuinhekje.

Niet alleen wol, ook woorden worden geoogst bij tijd en wijlen. Gedichtjes waarin een moment gevangen wordt, even kort, vluchtig en kwetsbaar als het moment zelf.

 

Tuin, verzen in juni

Mauve beige trots
Hoog van vingers vol hoedjes
Een bij vliegt erin

Hoedjes voor vingers
Diep van rosige spikkels
De bij kruipt eruit

Waakplant bij tuinhek
Herinnert aan hartszaken
Kleurt de junidag

 

 

4 thoughts on “hokjesvrouw en facebook

  1. Wat is het fijn om jouw stukjes te lezen en te genieten van de inhoud!
    Wat een mooie dingen doe je. Maakt de wereld mooier.
    Hartelijk dank!

    • Wat een lief bericht, dank je wel Baudien! Het doet me goed.
      Ik denk dat ik nog wel een paar stukjes kan uitbroeden.
      Ze kietelen al. Een keer zijn ze groot genoeg om de wereld in te sturen.
      Het is een fijn idee dat jij meeleest.
      Een mooie zomer en tot ooit, Agnes

  2. Wat ben ik blij dat ik jou gisteren ( in Zuidlaren) heb ontmoet. Wat schrijf je voor mij inspirerende stukjes. Dank je en ik blijf je volgen en wie weet ontmoet ik je nog eens.
    Misschien via Kyra, mijn dochter.
    Warme groet,
    Trijnie Abee

    • Dank je Trijnie, ik zal ook aan jou denken: iedere keer als ik met rotweer op fijne laarzen kan lopen of als ze gewoon heel leuk staan bij een sportieve broek of rok!
      Veel plezier met je bijenwasdoek, wie weet inspireert hij je om wat te minderen op plastic. Dat is dan weer mooi voor de toekomst van de Aarde en je fantastische kleinkinderen! Fijne dag en wie weet tot ziens, Agnes

Leave a Reply to Trijnie Abee Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>