De foto met bloemen en courgettes nam ik vandaag, tussen de middag, vlak voordat een inktzwarte bui zich uitleefde op Hond Samuel en mij bij het meer, waar we wandelden. Een donkere bui met veel wind, dikke hagelstenen en onweer van het soort dat alle daglicht op lijkt te zuigen. Nu zit ik met hernieuwde ijver, natte haren en een kop thee in de studeerkamer om te schrijven over wat me na aan het hart ligt. Hond puft uit, na gedane zaken. Zijn grote lijf ligt ontspannen aan mijn voeten, aan zijn dromen ontsnapt af en toe een zuchtje.

Die courgettes dus, bijvoorbeeld, gaan me aan het hart. Ik kocht ze in Frankrijk op donderdag 17 april bij de Algerijnse groenteboer die zijn uitstalling van verleidelijkheden in het hartje van Uzès in de Gard heeft. Als je daar als Hollander langs wandelt, vers van het zand,  kwijl je bijna bij het zien van de eerste aardbeien, snijbiet, violette asperges. Omdat ze me zo leuk leken om te vullen kocht ik dus die ronde courgettes en een doosje echte Garriguette aardbeitjes. Mmm. Dacht ik. Die aardbeitjes, ja, absoluut! Met yoghurt of  een crème anglaise een goddelijk toetje. En zonder ook. Aan de courgettes kwamen we niet meer toe en die nam ik 2 dagen later mee naar Z. Waar dus al rap de verwondering inzette: ze bleven zo onbegrijpelijk jong en vers, hoe kon dat? Niets straalden ze uit van wat courgettes van eigen oogst uitstralen, als: ik word wat slap, maak nu soep van me! Of: ik ben nog lekker vers, schaaf me in een salade of  rooster me en eet me dan met een lekkere vinaigrette, geitenkaas en pijnboompitten. Ja, dan kun je niet veel anders dan blijven toekijken hoe het verder af zal lopen met die courgettes.

Het is inmiddels op de kop af (min 1 dag) 7 weken later! Ze zien er nog net zo uit als op de dag van aanschaf. Ze voelen ook nog net zo. Van ruiken is geen sprake.  Ik durf ze niet te eten, ben griezelig van wat hiermee uitgevogeld is. Ingespoten met plastic? Genetisch voor bederf behoed? Kwam er botox aan te pas, net als bij mensen? Weten de wurmen in mijn composthoop hier nog raad mee?

Tijdens diezelfde 7 weken ging ik weer aan de slag in de tuin die rond ons huis ligt. Ik leef hier gelijk Doornroosje, als ik niet uitkijk. Wilde rozen langs de weg, tamme tegen de gevel. Sommige planten doen het zo ontzettend goed, dat ze zonder ingrijpen van mijn kant alleenheerschappij zouden krijgen. Denk daarbij aan donkere en roze tuingeraniums, kweek, zevenblad, klimop, hondsroos en hazelaar. Met hulp van zoon T, die een jong en handig lijf heeft, gingen we met regelmaat de boel te lijf en creëerden daarbij ruimte voor meer diversiteit in de plantenwereld en voor onszelf om te zitten, spelen, eten, luieren. Het is weer helemaal geankerd in mijn bewustzijn: als je een natuurlijke tuin mooi wilt laten zijn, dan zijn tijd en aandacht essentieel. Zonder dat een wildernis. Goed, ik was de afgelopen jaren in een andere wildernis, die van het schoolbestaan, en had dus weinig tijd voor de tuin. Nu ik als gewetensbezwaarde daaraan ontvlucht ben, heb ik opnieuw tijd en aandacht voor de tuin. (onder andere)

Het mooie van die tuin is, dat ie me enorm helpt. Allereerst met een gezond lijf en leven, want we installeren na het courgette-avontuur moesbakken voor eigen groente. Nadat ik me verdiepte in het gedachtengoed van Mel Bartholomew en zijn Square Foot Gardening, blij werd van het rake van dit tuinieren naar de essenties en op You Tube alle fimpjes van onze Groningse pendant Jelle Medema met zijn Makkelijke Moestuin had gezien, wist ik het zeker. Voor mij moesbakken, net als Jelle en Mel. Stoppen met vechten tegen onkruid dat slimmer is dan ik en ook veel gedisciplineerder. Gewoon goeie bakken met wat we hier graag eten. Wat een rust en vrede, als je leeft naar wat planten in essentie nodig hebben en de rest laat voor wat het is! Zo deed ik het in de klas ook graag met mijn leerlingen, maar goed, dat is een ander verhaal. De liefde voor mijn leerlingen mag nu eerst op planten worden overgebracht, ik kan vooralsnog de moed niet vinden om me weer aan Het Systeem te onderwerpen en leef liever sober. Paardenbloemen blijken best lekker.

Voor de houtstapel een kleine moesbak, verdeeld in vakjes. De linkerfoto toont het trotse moment na de installatie, op Moederdag, door dochter en zoon. Bijna 4 weken verder zie je hoe uien, aardappels, peulen, spinazie, kamille, twee spitskolen en lathyrus het zich gemakkelijk maken. Wat veel, als je je beperkt tot de essentie van creativiteit en groei! Wat heeft zo’n zaadje nodig om te kiemen en te groeien tot een plant? Voedsel, water, licht, ruimte. Punt. En mij natuurlijk, om dit proces te ondersteunen. Creatie in de essentie, van zaad tot plant. Of mens, of dier. Het oudste beroep van de mensheid, als we afgaan op Genesis, wat toch een mooi verhaal is, is dat van tuinier. God creëerde het Paradijs, waar Adam en Eva tot de zondeval leefden. God was tuinman en in de tuin was alles, planten en dieren, water en licht en lucht. Alles wat dat planten- en dierenrijk nodig heeft. Als mensen het hebben over het oudste beroep ter wereld, dan gaan ze hieraan voorbij. De zondeval, met de bewustwording van goed en kwaad en de impact van seksualiteit kwam daarna pas.

Zoveel mijn soms zere lijf het toelaat, ben ik in de tuin. Ik ben een winterbed, mijn creativiteit was de  afgelopen jaren gesmoord in de kiem, want het devies in Onderwijsland is: productiviteit. Als docent kwam ik in gewetensnood bij wat opgeofferd werd aan dat idee. Nu werk ik in de tuin, ideeën zitten als wortels en knollen in de grond van mijn bestaan en lopen hier en daar al wat uit. Dan ontwerp ik in de tuinkamer en verbind me opnieuw met wat creativiteit is. Niet dat woord, uitgesproken door een collega met vieze toon: ‘jij bent creatief!’ alsof het een enge ziekte is. Creativiteit als de essentie van leven, van mens zijn en hier op aarde zorg dragen voor wat ons voedt en gezond houdt.Creëren als scheppen, mogelijkheden en werelden, groei en betekenis.  Zo kom ik op krachten en ben daar gelukkig mee. Maar ik ben ook intens verdrietig over wat er gebeurt op scholen. Op scholen, waar we onze grootste schat, onze kinderen, als waren ze koekjes in een fabriek onderwerpen aan een proces van productiviteit, met dubieuze examens als einddoel. Lees de krant maar, deze week, opnieuw over het examen Nederlands. Om te huilen zo treurig.

Ondertussen groeit ook het Voorouderdoek, dat ik maak in opdracht. En zijn Martje en ik driftig bezig met Nuttige Handwerken, waarover later meer. Misschien volgende week al! Wil je meer lezen over slim en biologisch tuinieren, hier een paar links:

http://www.makkelijkemoestuin.nl/   en  http://squarefootgardening.org/  voor de opzet van je moesbakken

http://www.bolster.nl/ en http://denieuwetuin.be/ voor inspiratie en zaden (en meer)